Vogelreis Pyreneeën 2024

Deenemers reüniereis naar Salas Altas in de Pyreneeën

Van links naar rechts:
Ton Elzerman, beheert de penningen en kijkt ook naar libellen en vlinders. Maakt als enige video-opnames en doet de navigatie als het zo uitkomt.
Aad den Boer, initiatiefnemer van deze reis, chauffeur, ervaren reisleider en blijkt in het achtergrondkoortje te zingen van de band Heart bij het nummer Stairway to Heaven.
Sander Elzerman, mede-initiatiefnemer, is erg scherp, zowel met geluiden als het met het ontdekken van bijzondere soorten, aankomend vader en tevens navigator.
Hans Mom, auteur van dit verslag, had deze keer geen suikerdip, een van de chauffeurs en maakt graag foto's. Maakte helaas ook krassen op de wielkast van de huurauto.
Gerrit Heester, gaat nog steeds als een jongeman de bergen op en sleept moeiteloos zijn telescoop overal mee naartoe en fotografeert niet alleen vogels.
Dick Reijnhout, maakte een fantastisch dagprogramma met Peter, fotografeert graag en navigeert voor de chauffeurs waarmee hij meerijdt.
Peter de Barse, maakte zoals gezegd samen met Dick het dagprogramma, is een van de chauffeurs , fotografeert en is altijd enthousiast.
Martin Edelman, fotograaf, wandelende encyclopedie, weet niet alleen veel van vogels, maar ook van planten, amphibieën, reptielen en insecten. Keerde tevergeefs de halve Pyreneeën om op zoek naar slangen.
Dick Hörters, weet erg veel van planten en bomen, grappenmaker en maakt heel veel foto's van de groep.

We hebben gekozen voor Casa Domper in het kleine stadje Salas Altas aan de voet van de Sierra de Guara. De reis incasseert al een domper voordat we vertrekken, omdat Dave van der Spoel in het gips moet en niet mee kan. We zullen zijn uitgebreide kennis, scherpte en humor moeten missen. Heel jammer, vooral voor Dave, maar zeker ook voor ons.
De nacht van zondag 12 op maandag 13 mei slaap ik voor geen meter. Om half elf lig ik erin, maar om half twaalf ben ik nog wakker. Ik ga een half uur naar beneden en drink twee bekers melk en eet wat chocola. De rest van de korte nacht is onrustig en als ik om kwart voor drie uit bed stap, heb ik weinig tot niet geslapen. Om half vier staan Gerrit Heester en Dick Hörters voor de deur, zwaai ik mijn koffer in de achterbak en rijden we naar vliegveld Eindhoven waar we al snel de rest van de deelnemers aan deze reüniereis verwelkomen. Inchecken en door de security is geen probleem en als ook nog het vliegtuig op tijd vertrekt, zit de gang er goed in. In zeven kwartier zetten we voet aan de grond in Barcelona en lopen door naar de autoverhuur, nadat we de koffers van de bagageband geplukt hebben.

Strubbels

Bij de autoverhuur zijn eerst Aad en Peter aan de beurt en als ik wordt geholpen, wil mijn creditcard geen verbinding maken, ondanks het maximum aan positief saldo, dus moet Aad bijspringen. Best raar, want ik heb met dezelfde kaart vorig jaar in Sardinië probleemloos een auto kunnen huren. We krijgen drie ruime auto’s. Dick en Gerrit rijden met mij mee in een Seat Ateca, altijd even wennen zo’n vreemde auto. Er komen nog meer strubbels op onze weg. Het begint bij de slagboom om het terrein van de autoverhuur te verlaten. De scanner leest de barcode niet. Het blijkt dat je de QR-code aan de andere kant van de kaart moet laten scannen, maar dat weten we pas na wat proberen en hulp van Aad.
We rijden vanuit Barcelona zuidwestelijk richting Taragona en Ebro Delta en bij het eerste tolpoortje wil de slagboom niet open. Mijn bankpas - die ik aanbied, omdat ik denk dat mijn creditcard het niet doet - kan niet gelezen kan worden. Dan toch maar mijn creditcard voor de kaartlezer houden. Gek genoeg doet de creditcard het hier wel. Ra ra, hoe kan dat.

We komen even na het middaguur aan bij de Ebro Delta. Een prachtig moerasgebied met daarnaast veel rijstteelt. Als we het gebied inrijden is het meteen raak, naast een koereiger - een hop die wij missen - en meerdere steltkluten vallen 2 sterns op, die we met hun dikke zwarte snavel kunnen determineren als lachsterns, een derde stern met zwarte onderdelen blijkt, na enige twijfel van mijn kant, onmiskenbaar een witwangstern. Een pjietende graszanger, een verre bruine kiekendief, een purperreiger, grote en kleine zilverreiger en een waterhoen worden aan de lijst toegevoegd. Een overvliegende zwarte ibis is pas een van de vele die we gaan zien.

Even verderop parkeren we de auto’s en gaan lopend verder. Naast de auto zit een grote Egyptische sprinkhaan en in de rietpluimen zien we een grasmus. In het riet is de grote karekiet met meerdere exemplaren aanwezig. We lopen naar een platform en onderweg ziet Sander een purperkoet in het riet scharrelen. Bij de grote plas zien we naast verschillende zilverreigers een ralreiger, die ik zelf voor dit moment mis. Twee krooneenden zijn kortstondig op het water te bewonderen en een leuke waarneming zijn de twee mooie dunbekmeeuwen. 

Vlakbij de auto zien we een jonge Turkse tortel. Die heeft nog niet geleerd dat mensen een bedreiging kunnen zijn, want het beestje blijft stoïcijns zitten. Vanuit de auto zie ik even later ook nog kans om een mooie kleine zilverreiger te fotograferen.

Als we even later langs de Middellandse zee staan ontdekken we dwergsterns en visdieven en zo wordt de lijst steeds langer. Een koninginnepage en een vermoedelijke zuidelijke keizerlibel verkennen de berm en wij zien een grote groep van wel 30 witwangsterns in een rijstveld. Ook in de berm, enorme cactussen met mooie gele bloemen en rode vruchten.

Bij Lo Goleró zien we een fantastisch schouwspel met broedplaatsen van zo’n 30 zwarte ibissen, flamingo's, kwakken en zilverreigers. Er vliegen ook purperreigers met nestmateriaal en een ralreiger.

Ook een kwak is met nestmateriaal aan het slepen. In de verte ziet Sander een Audoins meeuw, een mooie soort, die we misschien niet meer gaan zien.

Ik slaag erin een paar zwarte ibissen te fotograferen. Altijd lastig die donkere beesten en de bovenste twee vliegen laag waardoor ik de rietstengels als zwarte vegen op de foto's terugzie. De onderste zwarte ibis werkt beter mee en vliegt geheel vrij voor me langs waarbij ik de glanzend groene vleugels goed zie. Goed te begrijpen ook waarom de zwarte ibis in het Engels Glossy Ibis heet.

Een kleine zilverreiger gaat landen in het gebied.

Ook koereigers komen volop voor in dit gebied, waarvan hierboven een exemplaar.

De witwangsterns flappen op afstand over het moeras, maar een purperreiger geeft een vliegshow vlak voor mijn camera. Ik maak er dankbaar gebruik van en schiet wat plaatjes van dichtbij. Dat lukte me nog niet in Nederland. Als we na veel genieten weer vertrekken zie ik een ralreiger, dus die “misser” maak ik nu weer goed.
We gaan in L’ Ampolla boodschappen doen. Na enig rondrijden, vinden we een Spar en Aad en ik vullen een kar met boodschappen, die we daarna over de auto’s verdelen. Dan volgt een rit van tweeënhalf uur richting Salas Altas, deels over provinciale wegen door een prachtig landschap, dan weer over de snelweg met wisselende uitzichten. Onderweg nog een stop met kuifmees, Europese kanarie, koolmees en roodborst. De daglijst eindigt op 68 soorten

Ons verblijf, Casa Domper, blijkt een gigantisch huis met tien kamers, vier badkamers en drie keukens. De eigenaresse ontvangt ons vriendelijk, leidt ons rond en vertelt honderduit, er komt geen eind aan. Gelukkig spreekt Aad aardig Spaans, maar ik krijg steeds meer honger. Dat is ook wel te zien aan mijn uitstraling op de onderste foto. (Foto: Martin Edelman)

Gelukkig weet ik iedereen te bewegen naar een restaurant op zoek te gaan, in plaats van de broden op te eten die de eigenaresse, heel sympathiek, voor ons heeft klaargelegd. In Salas Altas en Salas Bajas blijkt er niets open te zijn, maar in Barbastro, 10 kilometer verderop vinden we uiteindelijk een prima restaurantje waar we buiten gezellig eten. Om 23:30 zijn we pas thuis. Ik app nog even gezellig met Gina, maak een begin met dit verslag, lees nog een hoofdstuk van mijn eBook en om kwart over twaalf komt er een einde aan een lange, maar erg leuke dag .